Frank van Pamelen: Geen idee

Dat ik het niet weet. Zeg ik steeds. Als ze me vragen wat ik ermee wil. Letteren. Leg het maar eens uit. Ben je de eerste van de hele familie die aan een universitaire studie begint, en dan ga je iets vaags doen met taal en literatuur. Om me heen duiken neven en nichten en buurkinderen en oud-klasgenoten het fabrieks- en kantoorleven in, en ik zit met mijn neus in de boeken. Hoe moet ik daar ooit mijn geld mee gaan verdienen? Ik heb geen idee.

Ben je de eerste van de hele familie die aan een universitaire studie begint, en dan ga je iets vaags doen met taal en literatuur.

Ik wil iets met taal doen en niet voor de klas gaan staan. Zoiets. En Tilburg ken ik al een beetje. Dus is het Letteren geworden. Een nieuwe studie. Zonder afgestudeerden nog, maar met een klein clubje zin- en zichzelfzoekers. En gaandeweg ontstaat er dan iets. Begint er iets te gisten. Vonkt iets richting vuur. Een aantal van die zoekers blijkt zielsverwant. Ze zetten me aan het schrijven. Ik ga het faculteitsblad runnen. Richt een cabaretgezelschap op. Waag mij aan gedichten. Beklim podia. Ik begin te ademen. Te leven. Mijn tong komt los. Niet eens zozeer door de studie, maar door alles en iedereen eromheen.

Dat alles is lang geleden. Inmiddels zijn we ruim dertig jaar, vijfendertig boeken, twaalf cabaretprogramma’s, zes musicals, drie revues, talloze liedjes, kilo’s columns en een stadsdichterschap verder. Meer dan ooit doe ik dingen met taal. Op de radio, in het theater, in de krant, in boeken en bundels. Aan mijn bul heb dat niet te danken. Wel aan mijn studie. Een studie die de start was van alles. Waar het verder heen gaat? Wat ik er verder nog mee wil? Dat ik het niet weet. Zeg ik nog steeds. Ik zie wel. En dat bevalt prima. Geen idee hebben is, voor mij althans, uiteindelijk het beste idee gebleken.

Foto: Frank van Pamelen

Publicatiedatum: 28 augustus 2019