Frank van Pamelen: Talent

Tienduizend uur. Heb je nodig. Zeggen ze. Om te gisten. Te rijpen. Tot ontplooiing te komen. Tienduizend uur. Godsamme. Hoeveel is dat eigenlijk? Hoe lang ben je in vredesnaam bezig om jezelf professional te mogen noemen?

Even kijken, hoor. Ik ben in 1989  afgestudeerd. Letteren. Waarna ik acht jaar, vooral part-time, communicatieadviseur ben geweest. Die tienduizend uur heb ik net niet gehaald, vrees ik. Vlak voordat ik de magische grens zou bereiken, werd ik kleine zelfstandige. Heb ik mezelf zomaar een potentiële profstatus ontnomen. Wist ik veel, toen.

Wat ik ben gaan doen? Theaterprogramma’s maken. Twaalf, sinds eind jaren ’90.  Da’s een uur of twintig op de planken. Maal pakweg vijftig keer per show. Dan kom ik op duizend uur. Da’s niet genoeg. Lang niet. Zelfs als ik de repetities erbij optel, kom ik niet in de búúrt van de tienduizend. Amateur.

Boeken dan. Romans, dichtbundels, kinderboeken, los spul. Veertig stuks, gemiddeld honderdvijftig pagina’s, pakweg anderhalf uur per pagina. Zo kom ik er ook niet. Het scheelt niet veel, negenduizend schrijfuren, en ik heb er best wel wat mee verdiend zo af en toe, maar toch: echt professioneel is het volgens de rigide richtlijnen kennelijk niet te noemen.

Wat dan? Dagvoorzitterschappen? Presentatieklussen? Musicals en revues? Liedjes voor anderen? Organisatiedingetjes? Die kun je ook niet allemaal zomaar bij elkaar optellen. Veel te divers. En allemaal too little to go pro.

Toch tik ik dit stukje allesbehalve vanuit frustratie. Toen ik namelijk besloot om hierover te schrijven, ben ik eens aan het rekenen geslagen. Een column (radio, krant, tijdschrift) kost me gemiddeld 94 minuten. Dit is mijn 6383de column. Dat betekent dat ik, terwijl ik dit schrijf, de tienduizend uur passeer. Ik rijp waar je bij staat. Eindelijk lijk ik iets officieel te beheersen. Ik ga meteen mijn moeder bellen.

Publicatiedatum: 30 mei 2023