‘Ik was 18 jaar en zwanger. De hele universiteit was in shock’

Zij staat met haar vriendinnen op het balkon van het sociëteitsgebouw van Olof. Hij spot haar vanuit de begane grond. Het blijft die avond bij een blik op afstand. Gelukkig komen Wil Maas en Isje Maas-Villanueva elkaar niet veel later tóch nog op dezelfde verdieping tegen. Ook daarna blijkt het te levellen; begin 2023 vieren ze hun 55e trouwdag.

Tijdens de Olof-sinterklaasviering van 1966 feestten mannen en vrouwen op aparte verdiepingen. “Om de dames te beschermen tegen allerlei ‘dronkemansgedoe’”, vertelt Isje. “Dat was ook wel nodig, want dat feest liep ieder jaar flink uit de hand. Andere feestjes waren trouwens wel gewoon gemengd. Op één van die feestjes ontmoetten we elkaar uiteindelijk. Eind april 1967 gingen we samen naar een gala van het Dispuut Ancient Mariners in Sonnevanck, Oirschot. Dat was het begin voor ons.”

Pittige start

Dat de twee elkaar überhaupt tegenkwamen, was niet vanzelfsprekend. Wil en Isje moesten allebei offers maken om naar de universiteit te kunnen. Hij had een moeilijke jeugd; zijn vader kwam als burgerslachtoffer om bij het bombardement van Nijmegen in de Tweede Wereldoorlog, zijn invalide moeder moest in moeilijke omstandigheden – met 3 kinderen – het hoofd boven water zien te houden.

De jonge Wil groeide op in een achterstandswijk in Vught. “Daar werd ik op aangekeken, om gediscrimineerd zelfs”, vertelt Wil. “Ik mocht niet eens met andere kinderen spelen.” Hij worstelde zich door zijn middelbareschoolperiode. Er was geen geld om te studeren. Op zijn 21e kon hij een beurs aanvragen, toen is hij naar Tilburg gegaan om bedrijfseconomie te studeren. Wil heeft altijd heel hard moeten werken. Ook naast zijn studie, om geld te verdienen.

“En juist hij trouwt een prinses”, lacht Isje. En dat is niet eens een beeldspraak. De grootvader van Isje is namelijk de 17e raja (een koninklijke vorst of heerser in delen van Azië) van de Sangihe Eilanden in Noord-Sulawesi, Indonesië. Dat maakt haar moeder een prinses. Omdat Isje en haar zus beiden niet de Indonesische nationaliteit hebben, hebben ze officieel niet de titel ‘prinses’. Toch is haar leven grotendeels bepaald door Indonesische normen en waarden. Isje wilde bijvoorbeeld helemaal niet naar de universiteit. “Sterker nog, de eerste dag dat ik er was, dacht ik: nee, dit is het niet, volgens mij ben ik hier snel weer weg”, herinnert ze zich. “Ik wilde eigenlijk veel liever naar de kunstacademie. Of naar de pabo. Maar ik moest naar de universiteit, dat hoorde als prinses. Ik heb uiteindelijk sociologie gekozen.”

Ware liefde

Het stel bracht in het voorjaar van 1967 anderhalve maand met elkaar door. Daarna vertrok Wil voor een stage van drie maanden naar Bern in Zwitserland. Isje: “We waren stapelgek op elkaar. Toen hij terugkwam lieten we ons meeslepen door de liefde - en onze hormonen. Het was meteen raak: ik was 18 jaar en zwanger. De hele universiteit was in shock.”

Ze moesten trouwen. “Zo ging dat in die tijd”, blikt Isje terug. “De katholieke stroming was nog heel sterk. Niemand gaf ons huwelijk kans van slagen. We kenden elkaar pas kort, de verschillen in cultuur én leeftijd waren groot. In onze omgeving zagen we bovendien veel relaties stuklopen door de economische ontwikkelingen en de ideologieën van het Marxisme. Een studiegenootje dat handig was met statistiek zei dat er een kans was van 10% dat we één jaar getrouwd bleven. We zijn nu bijna 55 jaar verder. Ik weet dat veel meisjes zoals ik destijds hun kindje moesten afstaan. Als ik dat hoor of lees, raak ik nog steeds geëmotioneerd. Nini, onze dochter, was onze liefdesbaby. Ik moet er niet aan denken dat ik haar had moeten weggeven. Zij is ondertussen 54 jaar, 31 jaar getrouwd en heeft vier kinderen. Sterker nog: de baby van toen is sinds kort zélf ook oma!”

Ik heb altijd veel aan mijn studie, het netwerk en ook Olof gehad.

Een primeur

Veertien maanden na Nini – in augustus 1969 – werd ook zoon Willem geboren. Hij studeerde econometrie aan de universiteit in Tilburg. “Wij zijn het eerste echtpaar, waarvan beide personen zijn afgestudeerd in Tilburg, met een zoon die ook in Tilburg afstudeerde. En als het meezit, komt onze kleindochter Ines haar master halen in Tilburg.”

Wil studeerde in 1969 af. Hij maakte carrière bij de NS, waar hij Hoofd Treasury werd. De ‘tussenkomst’ van twee kinderen zorgde ervoor dat Isje langer over haar studie deed. Uiteindelijk studeerde ze in 1983 af bij professor De Moor, dé socioloog van Tilburg. Via omzwervingen bij Van Lanschot en Indover Bank, belandde ze als manager bij de INA: de bilaterale KvK Indonesia-Nederland. Ze begeleidde 200 bedrijven naar Indonesië. “Ik had meetings met ministers, presidenten en ambassadeurs. Daarbij heb ik altijd veel aan mijn studie gehad, het netwerk en ook Olof. En aan mijn man! Wil was – op de achtergrond – altijd aanwezig: ik deed de presentaties, maar hij hielp me met de input. Zo hebben we twaalf jaar superfijn samengewerkt. Dat was een hele mooie tijd.”

Tilburg is de basis

Het stel reisde in de loop der jaren de hele wereld over. Maar in Tilburg, op de universiteit, ligt de basis. “Wij hebben onze tijd op de universiteit als heel prettig ervaren. We hebben als mens heel veel geleerd. Hoe het werkt op de universiteit en in de wereld. We bouwden een netwerk op. Met veel mensen die we toen leerden kennen, hebben we nog steeds contact. En linksom of rechtsom komen we nog steeds geregeld met de universiteit in aanraking. We zijn jaren lid geweest van de alumnivereniging Vrienden van Cobbenhagen. En we waren pas nog op de alumnidag.”

Opwindend leven

Ondertussen is Wil 81 jaar, Isje 74. Het stel heeft naar eigen zeggen nog steeds een zeer opwindend leven. Isje: “We volgen bijvoorbeeld de profvoetbalcarrière van onze oudste kleinzoon Jordi op de voet. Hij speelde in de Spaanse Primera Division en de Engelse Premier League. We zagen hem tegen Ronaldo, Messi en Van der Vaart spelen. De laatste vier jaar speelde hij bij Kas Eupen in België, dan kwam hij wel eens rijsttafelen bij opa en oma. Hij is gevraagd voor het Indonesische nationale elftal, en om daar het voetbal naar een hoger plan te brengen. Daar is hij heel enthousiast over. Hij was altijd heel geïnteresseerd in alles wat met Indonesië te maken heeft. Ik ben hem aan het coachen, want als hij de Indonesische nationaliteit krijgt, wordt hij prins. De officiële installatie is een emotioneel moment voor ons allen.”

Of ze trots zijn? “Ach, het gaat allemaal vanzelf en eigenlijk staan we er niet zo bij stil”, zegt Isje. “Daar hebben we het te druk voor. Wel zijn we dankbaar we met 74 jaar en 81 jaar nog vitaal zijn, en dat we gezonde kinderen en kleinkinderen hebben. In januari zijn we 55 jaar getrouwd, maar we staan nog steeds midden in het leven en hebben vanaf het begin van ons huwelijk genoten van het leven en van elkaar!”

Publicatiedatum: 12 december 2022