Frank van Pamelen: Verweven

Derdejaars zal ik geweest zijn. Ergens eind 1985. Er was een bijeenkomst op de universiteit (toen nog Hogeschool), en er zou iemand spreken van het gloednieuwe Textielmuseum. Niet dat we daar speciaal voor gekomen waren. We kenden de leden van het ingehuurde bandje en er was iets met bier na afloop. Dat was voor ons trigger genoeg. De lezing over wol en weefgetouwen namen we op de koop toe. En hoezeer die meneer ook z’n best deed, met dia’s en attributen en zo, het kon ons gênant weinig schelen.

Studenten en de stad, het was in die tijd een tamelijk beknopte verknoping. We hadden onze eigen kroegen, onze eigen huizen, onze eigen verenigingen, dus veel interactie met het gewone Tilburg was er niet. Wij bemoeiden ons niet met hen, zij bemoeiden zich niet met ons. Onverbonden levensdraden, parallelle universa. Prima. Pas toen ik afgestudeerd was en uit de unibubbel barstte, verruimde mijn blik.

We zijn nu een een lustrum of zes verder, en nog steeds woon ik in Tilburg. Waar ik een tijdje geleden mocht aanschuiven bij een bijeenkomst. Iets met citymarketing. Brainstormen over de stad. Over waar we met z’n allen naar toe willen. Naast me zat iemand van de universiteit. Die een stuk minder wereldvreemd bleek dan ik in mijn tijd. Ze kende de geschiedenis, de roots, de recente ontwikkelingen. En ze had een heldere toekomstvisie. En meteen moest ik terugdenken aan die meneer van het Textielmuseum. Aan zijn wol en zijn getouwen. Wat hij destijds met zijn lezing nastreefde, heeft zich de afgelopen decennia haast ongemerkt lopen voltrekken. Niks parallelle universa, niks onverbonden levensdraden, de universiteit en de stad zijn onderling meer en meer met elkaar verweven. Ik vond het een ontroerend moment. Gelukkig was er bier na afloop. Sommige dingen blijven gelukkig altijd hetzelfde.

Publicatiedatum: 7 november 2022