"Ik wil studenten helpen om hun ‘why’ te vinden en volgen"

Marina kwam in 2002 vanuit Bulgarije naar Tilburg voor een PhD in Computer Science. “Als voormalig internationale student weet ik waar je tegenaan loopt; hoe leuk én hoe angstig het kan zijn. Daarom wil ik met name deze studenten ondersteunen. Dat doe ik door mijn eigen ervaringen te delen en door hen te vragen naar hun ‘why’. Dat is leerzaam voor beide partijen. Momenteel ‘loop’ ik samen met een aantal studenten vanuit de visie ‘pave your own path with purpose’. Dit heeft te maken met mijn eigen ‘why’. Ik vind het pijnlijk wanneer mensen zonder plezier blijven doen wat ze altijd al deden omdat ze niet durven los te breken uit hun eigen hokje. Daar wil ik mensen een ‘spark’ geven om hun eigen ‘vuur’ aan te steken dat verder schijnt op anderen. Mijn boodschap: begin gewoon ergens vanuit wat jouw hart verlangt. Doe het en ontdek onderweg waar het je brengt.”

Computerliefde 

Naast het ‘sparken’ van studenten was Marina keynote speaker tijdens het Career Café en panellid tijdens het International Career Café. “Door mijn eigen ervaringen te delen, hoop ik anderen te inspireren.” Marina’s levenspad is namelijk allesbehalve voorspelbaar. Ze wordt geboren in het dan nog communistische Bulgarije. Op haar tiende koestert ze de droom om net als haar moeder lerares wiskunde te worden. Op haar veertiende wordt ze verliefd op de computer. “Ik vond het magisch. Op mijn Bulgaarse middelbare school mocht een klein groepje gelukkigen ermee werken. Ik was niet geselecteerd en keek met een gebroken hart vanaf de zijlijn toe. Een paar jaar later mocht ik wél en leerde ik programmeren. Zo ontdekte ik mijn passie.”

Investeren en doorzetten 

Na haar Bachelor Informatica besluit ze in 1999 naar de Bulgaarse hoofdstad Sofia te gaan voor een master in kunstmatige intelligentie. “Ik kon ook dicht bij mijn ouders blijven, maar er was  een fascinerende nieuwe studie op de universiteit van Sofia”, legt Marina uit. “Gelukkigen gaven mijn ouders mij de vrijheid om te gaan.” Makkelijk was het niet. “Om mezelf te ondersteunen, werkte ik voltijds als secretaresse. De rest van mijn uren studeerde ik voor mijn master. Omdat ik de enige student was die de studie volgde, deed ik voornamelijk zelfstudie. Daarnaast leerde ik Engels, omdat ik de kans kreeg om PhD in Nederland te doen. Een sociaal leven had ik die twee jaar niet, het was investeren en doorzetten voor een kansrijke toekomst.”

Ik realiseerde me dat het leven te kort is om door te gaan op het gekozen en inmiddels comfortabele pad

Kans grijpen 

Wanneer Dr. Penka Bocheva haar aan het eind van de bachelor wijst op de mogelijkheid om een promotietraject in Tilburg te doen, opent dat haar ogen. “Deze kans móest ik grijpen. Alleen was rond de tijd van vertrek naar Nederland kanker geconstateerd bij mijn moeder, wat de keuze om te gaan moeilijk maakte. Mijn moeder drukte me op het hart dat ze zou herstellen en dat ik haar ging helpen om de wereld te zien. En dus ging ik.”

Glimlach 

“Ik was vijfentwintig jaar en sloeg mijn vleugels uit”, vervolgt ze. “Mijn periode in Tilburg zie ik als mijn studententijd omdat ik eindelijk ruimte had om mijn eigen community te bouwen. Ik ontmoette internationale studenten van over de hele wereld en genoot van de diversiteit in Tilburg. Ik mocht leren van de beste mensen én ik verdiende daar geld mee. Ik liep continu met een lach op mijn gezicht.” Marina vervolgde na de PhD haar weg aan de Radboud Universiteit en werd uiteindelijk onderzoeker in systeeminnovaties bij TNO. Totdat er iets ging knagen.

Stemmetje 

“Al die jaren had ik mijn interesse gevolgd; mijn liefde voor artificial intelligence, toegepaste data en wiskundige modellen. Maar in mijn hoofd klonk een stemmetje dat ik niet meer kon negeren; ik moest iets met onderwijs doen.” Het overlijden van haar moeder in 2018 maakte de stem alleen maar luider. “Ik realiseerde me dat het leven te kort is om door te gaan op het gekozen en inmiddels comfortabele pad. Ik moest het anders gaan doen.”

Losbreken 

En dus schroefde ze haar werk voor TNO terug naar drie dagen in de week en onderzocht ze de overige twee dagen welke richting ze op zou gaan. “Ik was een soort baby in een nieuwe wereld. Zonder kennis, netwerk of ervaring in het onderwijs. Ik bezocht scholen, evenementen en sprak met veel mensen. Ik richtte mijn bedrijf Creazzia op dat staat voor ‘create, creative, crazy (oftewel authentiek)’. Met mijn computing achtergrond begon ik met het ontwerpen en geven van workshops in computational thinking voor jongeren en docenten in het voortgezet onderwijs. Maar ik voelde dat mijn hart niet daar lag. Na vier jaar zoeken, experimenteren en praten, ontdekte ik wat mijn bijdrage gaat zijn, vanuit wie ik ben en wat de wereld het meest nodig heeft nu. Die bijdrage gaat niet om technologie maar om vrede via inclusiviteit. Vandaar dat Creazzia een partner voor organisaties is om inclusiviteit in het dagelijks leven te integreren zodat mensen en organisaties hun potentieel optimaal benutten.”

I don’t know 

“Ik brak los van mijn patronen en deed alles vanuit mijn ‘why’, mijn ‘spark’. Ik vind dat we te veel bezig zijn met het ‘how’; hoe bereiken we zo snel mogelijk ons doel – als we dat al weten. Het doel in het leven is niet om werk te vinden, maar om jezelf elke dag in de spiegel te kunnen kijken en blij te zijn met wie je bent en wat je doet.” Daarvoor heeft ze THE I Don’t Know MOVEMENT gestart waarin ze mensen uitdaagt om te benoemen wat ze niet weten, maar wel voelen. Een richting, vanuit wie ze zijn, die ze willen volgen zonder dat ze meteen een concreet doel voor ogen hebben. “Simpelweg ‘I am. I do. I know’. Zoals kinderen op een speelplein de wereld leren ontdekken. Hoe mijn pad er verder gaat uitzien, weet ik nog niet. Ik wil samen met mensen oplopen om dat te onderzoeken, als gelijkwaardigen. Mijn vrijwilligerswerk bij Tilburg University helpt me hierbij.” 

Publicatiedatum: 4 december 2023