Na acht jaar was de liefde niet meer te ontkennen

Loet (65) en Hervé (62) wonen in Fontenay-près-Vézelay, een dromerig dorpje in de Franse Bourgognestreek. Een typisch Frans plaatsje waar je zo terug de tijd in stapt. Voor dit verhaal doen wij dat ook. In het jaar waarin Nederland Europees kampioen voetbal werd, 1988, startte Hervé als beleidsmedewerker onderzoek aan de juridische faculteit. Twee jaar later begroette hij een nieuwe collega, Loet. Zij was studieadviseur. Onderzoek en onderwijs zijn twee andere werelden; werkinhoudelijk hadden de twee weinig met elkaar te maken. 

Toch leerden ze elkaar al vrij snel wat beter kennen. Daarvoor leende het traditionele koffiemoment met het faculteitsbureau om de werkdag af te trappen zich perfect. In die tijd voelde het faculteitsbureau als een soort familie, herinnert Hervé zich hardop. “Er werd veel gelachen en er kwamen allerlei verhalen los. Mooie tijd!”

Ik wilde duidelijk zijn en heb Hervé verteld dat hij mijn type helemaal niet was

Loet van Wijk

Moeilijke tijd

Veel meer dan een goede collegiale band was jarenlang niet aan de orde. Loet had namelijk een partner. Hervé ook. Maar aan Loets langdurige relatie kwam in 1996 een einde. Een jaar later lag Hervé in scheiding. Hij spreekt van een moeilijke tijd. “Mijn vader was net overleden. En daar kwam die scheiding nog overheen. Ik verliet ons huis en verhuisde naar een appartement. Ik kreeg veel hulp van collega’s die me hielpen met schilderen en verhuizen. Daar was ik ze erg dankbaar voor.” 

Eén van de helpende collega’s was Loet. Maar Hervé moest vooral niet denken dat daar iets meer achter zat, blikt ze terug. “Ik wilde duidelijk zijn en heb Hervé verteld dat hij mijn type helemaal niet was. En ik zat er ook helemaal niet op te wachten, vrij kort na een best wel lange relatie.” Ook van Hervé mocht het best vriendschappelijk blijven. “Ik zat diep in de ellende. Een relatie met Loet, of met wie dan ook, was zeker niet mijn insteek. Maar je kunt wel zeggen dat het langzaam zo gegroeid is. We gingen steeds vaker dingen doen buiten het werk om. Samen wandelen, samen wat eten. Onze band werd steeds sterker.”

De deur plat

Loet en Hervé zochten en vonden steun bij elkaar, als kersverse lotgenoten. Hun kantoren waren in dezelfde gang van Gebouw Y, het huidige Dantegebouw. En ja, als de werkagenda’s het toelieten, liepen ze de deur bij elkaar plat. Een reden om elkaar te bezoeken wisten ze snel te vinden.

Wat wandelingen, etentjes en vooral praatsessies verder was er uiteindelijk geen ontkennen meer aan. Loets eerdere bewering dat Hervé niet haar type was, kreeg een second opinion. “Hervé was en is een warme man en ik vond hem toch wel leuk. Uiteindelijk sloeg de vonk toch over.” En Hervé vond Loet ook méér dan leuk. Sinds begin 1998 gaan ze als stel door het leven.

Praatje, kus en knuffel

In het begin van de relatie wilden Loet en Hervé elkaar zo veel mogelijk zien. Dat trof, want ze zaten nog steeds bij elkaar op de gang. Hervé: “Dat was natuurlijk makkelijk. We konden snel even bij elkaar binnen lopen voor een praatje, kus en knuffel. Omdat onze functies veranderden, kwamen we jaren daarna fysiek verder van elkaar af te zitten en zagen we elkaar minder. Dat was ook wel prima; zo hadden we elkaar nog iets te vertellen als we samen naar ons in 2005 gekochte huis in Riel fietsten.”

Eigen stukje Franrijk

Dat Hervé en Loet nu een eigen stukje Frankrijk bezitten, heeft veel te maken met een dierbare jeugdherinnering van Loet. “Ik ben in de jaren negentig een keer in deze streek geweest. Het was zó mooi; sereen en met schitterende sterrenhemels. Toen Hervé en ik nog niet zo lang een relatie hadden, zijn we een keer terug naar deze plek geweest, zonder de intentie om een huis te kopen. Tijdens een wandeling zagen we dit huis met een bord: à vendre. Het zag er duur en groot uit, maar tegelijkertijd maakte ons hart een sprongetje. We waren verkocht.” Niet veel later gold dat ook voor het huis. “Uiteindelijk kochten we het. Het was een coup de coeur. Een keuze van het hart.”

Een totaal andere wereld

Het Franse droomhuis deed lange tijd dienst als tweede huis, want het stel woonde nog in Riel en werkte nog steeds aan Tilburg University. Hervé: “Het leven in Brabant ging gewoon door. Toch probeerden we om een kwart van onze tijd in Frankrijk door te brengen. Toen ik in 2005 begon met mijn promotieonderzoek, heb ik hier, in alle rust en zonder internet, de beste stukken van mijn proefschrift geschreven, als een soort zenmonnik.” Loet: “Rond kerst had ik altijd een hele berg tentamens na te kijken. Dat kon hier perfect. Soms moest ik even met mijn laptop naar het Office du Tourisme om een streepje wifi mee te pikken en wat mails te verzenden of ontvangen, maar het ging prima en het gaf enorm veel rust. Het is hier een totaal andere wereld, op zeven uurtjes rijden van Tilburg.”

Ik heb mijn laatste jaar veel via Teams gewerkt. Dat was een raar afscheid, maar die tijd was voor iedereen wennen.

Hervé Tijssen

Definitieve emigratie

Hervé en Loet emigreerden uiteindelijk in oktober 2019 naar hun geliefde Frankrijk. Loet was net gepensioneerd, de jongere Hervé moest nog iets langer. Vanwege coronabeperkingen hoefde hij niet meer naar de TiU. “Mijn leidinggevende verbood me om naar de campus te komen. Ik heb mijn laatste jaar veel via Teams gewerkt. Dat was een raar afscheid, maar die tijd was voor iedereen wennen.”

Het aimabele stel is gelukkig met hun bestaan in la douce France, dat is duidelijk. Ze genieten van de lokale specialiteiten waarom Frankrijk zo bekendstaat. Bovenal genieten ze van elkaar én hun nieuwe leven. Ze zijn actief in de meditatie, hebben een moestuin en zijn helemaal geïntegreerd in hun dorp. Eens per jaar bezoeken ze vrienden en familie in Brabant. Soms krijgen ze bezoek van vrienden en familie. Én van oud-collega’s van Tilburg University. De plek waar hun sprookjesachtige liefdesverhaal begon.

Publicatiedatum: 12 oktober 2023