Frank van Pamelen: Ondernemer

Jazeker. Kleine zelfstandige hier. Zelf voor gekozen. Ooit. Niet dat ik veel keus had. Als je in dit land stukjes schrijft, of boeken, of theaterprogramma’s, of wat dan ook, dan kan dat nergens in vaste dienst. Prima hoor, meestal. Alleen niet in coronatijd. Dan ben je namelijk de lul. Niemand die je omzetverlies compenseert. Bibliothecarissen, theaterpersoneel, evenementenmensen, iedereen kreeg keurig doorbetaald, maar de makers, toch de voornaamste gedupeerden van die gesloten podia, mochten hun eigen pensioen alvast opeten. Als ze dat al opgebouwd hadden. Niks staatssteun. Eigen keus.

Ach ja. Als ik echt een ondernemer was geweest, was me dat nooit overkomen. Dan had ik wel een handige constructie bedacht om er financieel beter uit te komen. Om een virusdreiging om te zetten in een mondkapjeskans. Om het Rijk een poot uit te draaien. Maar zo sieuwertiaans zit ik niet in elkaar. Ik denk bij Rijk alleen maar: die zijn niet Arm. Ik denk bij het woord ‘ondernemer’ alleen maar: waarom is dat in het Engels niet gewoon ‘undertaker’? Waarom zeggen ze daar allemaal ‘entrepreneur’? Terwijl dat eigenlijk letterlijk Frans is voor ‘ertussennemer’? Is dat omdat ondernemers eigenlijk iedereen ertussen nemen? Ik denk alleen maar: zijn ‘tussen’ en ‘onder’ inwisselbare voorzetsels?

Waarschijnlijk komt dat door mijn letterenstudie, vroeger. Voor een echte ondernemer leerde je daar net de verkeerde dingen, daar ben ik inmiddels wel achter. Waarom is ‘achter’ eigenlijk een voorzetsel? Waarom is ‘arbeid’ geen werkwoord? Is ‘specie’ niet gewoon een voegwoord? En ‘honing’ een bijwoord? En ‘krimpen’ een verkleinwoord? En ‘ho’ een stopwoord? Binnen vier, vijf associaties heb ik geen idee meer waar het ook alweer over ging. Waarschijnlijk is het gewoon dat. Voor een ondernemer denk ik gewoon niet commercieel genoeg. En dan ben je al gauw de lul. De uitdrukking ‘de lul’ bevat trouwens een lidwoord. En het is niet ‘de.’

Publicatiedatum: 27 september 2021