Loes en Carel al meer dan een halve eeuw samen

Na twee jaar in militaire dienst en een jaar in het buitenland begon Carel in 1961 aan zijn studie economie. Een jaar eerder startte Loes haar studie sociologie. “De universiteit telde vroeger een stuk minder studenten dan nu. Je kende dus eigenlijk alle studenten van je eigen jaar, maar ook van de andere jaren”, vertelt Loes. “Bij de oude mensa was een pleintje (Bosscheweg-hoek Sint Josephstraat) waar Carel altijd zijn scooter neerzette. Dat viel sowieso op in die tijd, want er waren niet veel scooters. Hij had zo’n Michelin-jas, dat vond ik heel leuk. Die jassen zijn nu weer helemaal in. En hij was lang, ook een pluspunt. Carel was me dus al wel opgevallen.”

Samen in de mensacommissie

De mensa verhuisde in 1963 naar de nieuwbouw op de Professor Cobbenhagenlaan en werd in die tijd volledig gerund door studenten. Carel was actief in de mensacommissie en betrokken bij de dagelijkse leiding over de bedrijfsvoering en coaching van de beroepskrachten. “De studenten maakten de menu’s en schepten het eten op. Als bestuur mochten wij gratis eten in de mensa”, vertelt hij. “Het waren hele andere tijden. Er waren toen nog geen bankpasjes. Het geld dat we verdienden met de verkoop van de maaltijden kregen we contant. Ik ging met dat geld op zak naar de bank op de Heuvel om het geld te storten.”

In 1964 stapte Carel uit de mensacommissie. “Naast de commissie had ik nog zo veel andere dingen te doen. Ik was lid van het bestuur van de stichting Studentenhuisvesting en ik zat in meerdere bouwcommissies. Dat werd te veel. Maar ik kon de mensacommissie niet echt loslaten en stapte nog regelmatig de bestuurskamer binnen”, vertelt hij met een grijns.

De vonk sloeg over

Op tweede kerstdag in 1964 was er een verlovingsfeest in Venlo van een van de andere leden van de mensacommissie. “Het was érg gezellig. Ik was zo dronken dat ik meteen verliefd op je werd”, grapt Loes tegen Carel. “Na het feest liep Carel met me mee naar het station. Ik ging met de trein naar mijn ouders in Eindhoven, Carel naar zijn ouders in Arnhem. Hij hield mijn hand stevig vast, dat vond ik heel lief. Ik weet nog dat ik een boek bij me had om te lezen in de trein, maar de letters dansten op het papier.”
Op vier januari pakte Loes de trein weer terug naar Tilburg. “Ik had het thuis wel weer gezien”, vertelt ze. “Carel stond op het station op me te wachten. Nou, fijn dat je er weer bent, zei hij. De zelfverzekerde manier waarmee hij toen op me afkwam, overdonderde me. We gingen de hele dag samen op pad. Vanaf toen was het aan tussen ons en zagen we elkaar bijna dagelijks.”

Beheerder van de studentenflat

Een fijne studietijd volgde. Als dank voor de inzet van Carel in de bouwcommissie kreeg het stel een taak als beheerder van de studentenflats aan de Verbernelaan met daarbij een woning. Loes: “Dat was geweldig wonen. We betaalden bijna niks; de elektriciteit en de telefoon waren gratis. En we hadden heel veel ruimte op de eerste verdieping van deze sterflats. Daardoor gebeurde het vaak dat studenten na hun college bij ons langskwamen. Dan zat de hele tent om vijf uur vol met studenten die bier en sherry zaten te drinken.”

“Als beheerder moesten we een oogje in het zeil houden”, vertel Carel. “Als iemand klaagde over geluidsoverlast, gingen wij bemiddelen. Er werd ook vaak bij ons aangebeld met de vraag of we condooms hadden liggen. Wij hadden altijd een doosje klaarstaan. In die tijd was het moeilijk om aan voorbehoedsmiddelen te komen; de pil was toen nog niet te krijgen. Als je zwanger raakte, moest je verplicht trouwen. Je moest er niet aan denken dat je met dat nieuws thuiskwam. Dat is ons bespaard gebleven; wij stapten in 1968 zelf in het huwelijksbootje. Een jaar later kregen we onze zoon. Later kregen we ook nog een dochter.”

Universiteitsbezetting

Ook de universiteitsbezetting van de “Karl Marxuniversiteit Tilburg” in 1969 komt ter sprake. De studenten van toen eisten medebeslissingsrecht in het universiteitsbestuur. En er moest meer aandacht komen voor actuele, maatschappelijke kwesties in onderwijs en onderzoek. “Ik zat op dat moment thuis met twee kleine kinderen, maar ik vond het reuze interessant. Er zijn wel goede dingen uit voortgekomen”, vindt Loes. “De docenten hadden heel veel macht. Als student durfde je nergens tegenin te gaan. Dat is nu wel anders; het is nu beter in balans.”

Werken

Bij zijn afstuderen kreeg Carel, als dank van het College van Bestuur, een gouden horloge aangeboden en kon hij “echt aan het werk gaan”, vertelt Carel lachend. Na zijn studie werd hij directeur van een woningbouwvereniging in Tilburg. Na negentien jaar ging hij in Rotterdam werken als directeur van Groothandelsgebouwen NV. Daarna werd hij gekozen in het dagelijks bestuur van het Waterschap de Dongestroom. 

Loes begon haar carrière bij het Provinciaal Sociaal Charitatief Centrum, werkte vervolgens bijna 25 jaar bij de Katholieke Leergangen in Tilburg (nu Fontys) en vervolgens bij Vluchtelingenwerk in Gilze-Rijen, waar ze als vrijwilliger nieuwe asielzoekers juridisch/maatschappelijk begeleidde. Vanwege haar oogziekte, maculadegeneratie, stopte ze hiermee, maar ze zet zich nog steeds vrijwillig in voor de MaculaVereniging.

Lustrumvieringen

Twee kinderen, vier kleinkinderen en ontelbaar veel mooie reizen later, blikt het stel tevreden terug op de afgelopen jaren. “We hebben altijd veel gereisd. Egypte, Indonesië, Nepal, China, India, Borneo, Iran, Ghana, IJsland, Nieuw-Zeeland, Australië, Mexico, de Verenigde Staten en Canada. Nu nog reizen we regelmatig naar Amerika, want daar woont onze zoon”, vertelt Carel. Ook hebben ze nog steeds contact met oud-studenten. Zoals enkele van Carels beste vrienden van het dispuut ADAT. En iedere vijf jaar, met het lustrum, zien Carel en Loes een clubje oudstudiegenoten. Loes: “Dat is wel bijzonder. We worden steeds ouder, maar we blijven elkaar opzoeken. Dat is hartstikke leuk en gezellig. En het is leuk om weer terug te zijn op de universiteit; de plek waar we zo veel herinneringen hebben.”

Publicatiedatum: 16 januari 2023