Roeien als leidraad in het leven van alumna Marieke Hagemans

Verhaal 4 min. Marie Roelofs

Alumna Marieke Hagemans was tijdens haar studietijd al een fervent roeister bij Vidar. Na de master Organisatiewetenschappen vertrok ze in 2013 naar Engeland om te gaan werken als innovatie consultant. Daar lonkte het roeien weer en trainde Marieke op een gegeven moment 12 keer per week naast haar fulltime baan. Hoewel ze nu niet meer roeit, is de sport op veel manieren nog in haar leven verweven, onder andere door haar werk bij British Rowing als Director of Membership & Rowing Community.

Marieke: “Als ik terugdenk aan mijn studietijd, denk ik als eerste aan mijn vriendinnen, die ik vooral ken via Vidar en de gezellige tijd en vele feestjes. Mijn studentenhuis was een mix van Olof, Plato en Vidar. Tijdens de TIK-week (huidige TOP week, red.) waren ze allemaal druk aan het lobbyen om me bij hun vereniging te krijgen. Uiteindelijk heb ik voor Vidar gekozen. Ik begon op het hbo aan een studie om docent te worden, maar merkte al snel dat dat niks voor mij was. Ik wilde graag in Tilburg blijven, dus ik zocht verder naar een passende studie in de buurt. Dat werd Human Resource Management. Ik was al sinds de middelbare school een zesjesstudent. Zo koos ik voor havo in plaats van vwo, omdat ik zwemmen toen belangrijker vond dan school. Ook op het hbo miste ik de uitdaging tot ik begon aan mijn stage bij Philips die veel strategischer was dan gepland.”

“In het dispuut waar ik deel van uitmaakte was ik de enige hbo’er. Ik dacht aan het einde van mijn studie: ‘als mijn vriendinnen de universiteit aankunnen, waarom zou mij dat dan niet lukken?’ Bovendien was ik nog niet van plan om te gaan werken. Op de universiteit werd ik voor het eerst uitgedaagd. Het heeft veel betekend voor mijn persoonlijke ontwikkeling.”

Roeien met Tideway Scullers School op het Olympische Dorney Lake in Windsor 2019.jpg

Op den duur trainde ik twaalf keer per week naast mijn fulltime baan

Werken en roeien

“Tijdens mijn studie liep ik stage bij Philips in Eindhoven en later Shanghai. Aan het einde van mijn stage vroeg ik aan een van de leidinggevenden of hij carrièreadvies voor me had. Ik had op dat moment namelijk nog niet echt een idee over wat ik na mijn studie wilde doen behalve dat ik na mijn tijd in Shanghai en een semester in Sydney niet in Nederland wou blijven. Hij attendeerde me op een innovatieconsultancybureau in Engeland. Ik schreef een open sollicitatie naar het bedrijf, dat was succesvol, dus ik verhuisde naar Newcastle. Toen het bedrijf snel daarna failliet ging, hoopten mijn ouders vurig dat ik weer terug naar Nederland zou komen. Maar ik solliciteerde verder in Engeland en vond een baan in Londen als innovatie consultant. Daarnaast begon ik samen met een vriendin uit Tilburg die destijds ook in Londen woonde weer te roeien. Ik kreeg het al snel weer helemaal te pakken: op den duur trainde ik twaalf keer per week naast mijn fulltime baan. Op werkdagen trainde ik ’s ochtends voor werk en ’s avonds na werk en in het weekend trainde ik twee keer per dag.”

“Ik veranderde na twee jaar van baan, omdat het te zwaar werd om het roeien te combineren met mijn baan als consultant. Daar was namelijk niet echt een 9-tot-5-mentaliteit. Als ik om zes uur wegging van kantoor om om zeven uur te gaan trainen, dan begonnen mijn collega’s al te grappen dat ik wel erg vroeg naar huis ging. Na de trainingen ging vaak mijn laptop nog open tot twaalf uur ‘s avonds, om vervolgens weer om zes uur ’s ochtends te gaan trainen. Tijdens een evaluatiemoment op het werk kreeg ik te horen dat ik er niet genoeg moeite voor deed. En dat terwijl ik mijn werk ontzettend efficiënt inrichtte. Dat is het moment waarop ik ging solliciteren bij British Rowing, de Britse roeibond.”

Ik kijk de Spelen, zelfs na 11 jaar in Engeland, nog altijd met een dubbel gevoel. Soms wil ik gewoon dat de Nederlandse ploeg wint.

Imagoverandering

“British Rowing is een lidmaatschaporganisatie. In Engeland moet je lid zijn van onze organisatie om mee te doen aan competities. Van de overheid krijgen we subsidies voor ledenparticipatie. Roeien wordt in Engeland vaak gezien als een sport voor rijke witte mensen. We zijn druk bezig om dat imago te veranderen. Dat doen we bijvoorbeeld door kinderen op jonge leeftijd al kennis te laten maken met roeien door middel van schoolprogramma’s. Zo hopen we dat ze zelf kunnen ervaren hoe leuk roeien is. Ook met diversiteitsprogramma’s rond aangepast roeien, nieuwe soorten competities en indoor roeien proberen we de sport aansprekend te maken voor een bredere doelgroep. Daar is ook een verandering binnen de clubs voor nodig.”

Rowing to Paris

“Momenteel is het nationale roeiteam hard aan het trainen voor de Olympische Spelen in Parijs. De Olympische Spelen zijn voor ons altijd een mooie kans om meer mensen in contact te brengen met roeien. Roeien is niet zoals voetbal, waarbij er iedere week iets over in de krant staat en iedereen het kent. Tijdens de Olympische Spelen in Londen in 2012 zagen we een piek in de toename van het aantal leden van British Rowing. De Spelen die daarna volgden, Rio de Janeiro en Tokyo, waren minder succesvol, mede door de verschillende tijdszones en de afstand. Parijs is een thuiswedstrijd: er is maar een uur tijdsverschil met Engeland en mensen kunnen er makkelijk naartoe als ze zouden willen. We zijn nu druk bezig om ervoor te zorgen dat er meer interesse is in het roeien voor, tijdens en na de Olympische Spelen. Dat doen we mede in samenwerking met de British Olympic Association (BOA) die fanzones inrichten in het hele land zodat mensen sporten samen live kunnen kijken. Verder zijn we in mijn team ook bezig met het nieuw leven inblazen van een programma genaamd ‘Learn to Row’. We hopen hiermee dat roeiclubs hun deuren openen voor nieuwe mensen en ze lid te houden na de eerste lessen.”

Mijn man, die ik heb leren kennen bij Vidar, is roeicoach, dus er is naast mijn werk ook nog genoeg roeien in mijn leven

Op het dakterras van kantoor naast Hammersmith Bridge

“Werken tijdens de Olympische Spelen is heel bijzonder. We kijken dan vaak met het hele team de wedstrijden. We leven enorm met de sporters mee, omdat we één organisatie zijn. Toch kijk ik de Spelen, zelfs na 11 jaar in Engeland, nog altijd met een dubbel gevoel. Soms wil ik gewoon dat de Nederlandse ploeg wint. Ik hoop altijd dat ze niet bij elkaar in de finale zitten. Het Nederlandse volkslied horen voor een winnaar blijft anders dan het Engelse volkslied.”

Roeien in werk en privé

Marieke heeft het roeien zelf even op een laag pitje gezet: “Zelf roei ik momenteel helemaal niet meer. Ik heb anderhalf jaar geleden een dochter gekregen. Mijn prioriteiten liggen dus momenteel ergens anders. Mijn man, die ik heb leren kennen bij Vidar, is roeicoach, dus er is naast mijn werk ook nog genoeg roeien in mijn leven.”