Frank van Pamelen: keus voor kunst

Het blijft een rare ervaring. Terwijl ik dit tik, staat de halve wijk op straat te buurten. Ze praten, lachen, spelen met kinderen. Ze anderhalvemeteren dat het een lieve lust is. De hele dag door. Voor de meesten ligt het werk stil. Wat geen probleem is, natuurlijk. Ze worden keurig doorbetaald. En terecht. Zij kunnen hier ook niks aan doen. Overmacht. Niet hun eigen keus.

En ik tik rustig door. Dat moet ook wel, want als zzp’er word ik nooit zomaar doorbetaald. Eigen keus, zegt minister Wiebes dan. Geen woord over overmacht. Regelingen zijn er niet, althans niet voor mij, en nu alle buitendedeurse activiteiten (doorgaans verreweg mijn voornaamste bron van inkomsten) voor minstens een halfjaar zijn gecanceld, ben ik op schrijfwerk aangewezen. Kruimelwerk, vaak. Maar wel werk.

Ze anderhalvemeteren dat het een lieve lust is

En daarmee prijs ik mijzelf gelukkig. De meeste zzp’ers in de culturele sector hebben niets. Theaters zijn dicht, festivals afgelast, voorstellingen geschrapt. Er zijn investeringen gedaan die nooit meer terugverdiend worden. Om de huur te kunnen blijven betalen, eten de meesten hun kleine beetje buffer op. Die eigenlijk bedoeld was als pensioentje.

En klagen ze daarover? Nauwelijks. Ze blijven gewoon muziek maken. En zingen op zoom. En entertainen bij verzorgingshuizen. Gratis natuurlijk, want wie betaalt er nu voor kunst als er geen hek omheen staat? Er wordt al amper betaald als er wél een hek omheen staat. ‘Maar je krijgt wel heel veel exposure,' zei zo’n radiosamenstelster laatst weer. Ik zeg: ‘Ik vind het prima om zelfs geen reiskostenvergoeding te krijgen, hoor. Maar alleen als jij dit óók als onbetaalde hobby doet.’ Nooit meer iets van gehoord.

Nogmaals: ik prijs mezelf gelukkig. Ik tik rustig door. Ik heb werk. Maar ik word een beetje moe van die eeuwig repeterende keuzediscussie. De keus voor kunst is ook een keus van de maatschappij.

Foto: Frank van Pamelen

Publicatiedatum: 3 mei 2020