Zeikerig

Column 1 min. Frank van Pamelen

Cabaretier, schrijver, dichter, kleinkunstenaar én alumnus Frank van Pamelen over de maatschappelijke gevolgen van klimaatverandering.

Het was op een woensdag. Dat weet ik nog. Februari 1986. Er stond een tv op een tafeltje in Gebouw B (het huidige Koopmansgebouw), en een klein clubje keek naar schaatsende schimmen. De Elfstedentocht was onderweg. De tweede in twee jaar tijd. De vorige was nog bijzonder geweest, maar deze werd als vanzelfsprekend ondergaan. Sterker nog: ik kreeg van alle kanten allerlei opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Of ik niet eens wat minder zeikerig kon zijn. Ik had vlak daarvoor namelijk, tijdens carnaval, een vrij cynisch liedje geschreven over het groeiende gat in de ozonlaag, de daaropvolgende opwarming van de aarde en de wereldwijde stijging van de zeespiegel. De strekking van het nummer was dat de wetenschap aan de alarmbel zou trekken, dat de wereldbevolking in opstand zou komen, maar dat machthebbers uiteindelijk niet veel meer zouden doen dan wat dijken verhogen. Niet de kern aanpakken, maar suf een paar symptomen bestrijden.

Dat was toen. Inmiddels zijn we achtendertig jaar en welgeteld één extra Elfstedentocht verder, en zijn er wel een paar parallellen vast te stellen. Goed, het gaat niet meer om een gat, maar nog steeds warmen we op, wenkt de wetenschap en doen we te weinig. De wereldbevolking is een stuk minder in opstand gekomen dan ik toen voorspelde. Het vorige gevaar was nog bijzonder geweest, maar de huidige dreiging zijn we iets te veel als vanzelfsprekend aan het ondergaan met z’n allen. Toen ik laatst, tijdens carnaval, een lied hoorde waarin Greta Thunberg en haar beweging belachelijk werden gemaakt, en daar een opmerking over maakte, kreeg ik weer van alle kanten van alles naar mijn hoofd geslingerd. Of ik niet eens wat minder zeikerig kon zijn. Ik ben heel benieuwd hoe ze daar over achtendertig jaar en precies nul nieuwe Elfstedentochten over denken…